Προβληματισμοί για την ταυτότητα και την πρακτική της Παιδοψυχιατρικής
D. Terziev
Το ζήτημα της επαγγελματικής ταυτότητας είναι ουσιαστικό για οποιαδήποτε ιατρική ειδικότητα, αλλά κυρίως για ειδικότητες, όπως η Παιδοψυχιατρική και η Ψυχιατρική, όπου ο επαγγελματίας είναι το βασικό «εργαλείο» για την αξιολόγηση και την παροχή παρεμβάσεων. Η άποψη του Erickson σχετικά με την ταυτότητα συνεπάγεται αυτο-ομοιότητα, συνέχεια και σύνθεση, πράγμα που η Παιδοψυχιατρική ως ειδικότητα και οι παιδοψυχίατροι ως επαγγελματίες επιχειρούν να επιτύχουν, με άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη επιτυχία. Ως επαγγελματίας, ο παιδοψυχίατρος ασχολείται με την πρόληψη, τη διάγνωση και τη θεραπεία των ψυχιατρικών διαταραχών και των συναφών προβλημάτων σε παιδιά και εφήβους τους οποίους αντιμετωπίζει ως βιοψυχοκοινωνικά αναπτυσσόμενες οντότητες που βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση με το άμεσο και το ευρύτερο κοινωνικό τους πλαίσιο. Η Ψυχιατρική παιδιών και έφηβων καλείται να ενσωματώσει βιολογικές και ψυχολογικές αναπτυξιακά πτυχές, και να υιοθετήσει μια ολιστική παιδοκεντρική και οικογενειο-κεντρική προσέγγιση. Επιπλέον, η Παιδοψυχιατρική καλείται να λάβει υπ’ όψιν της όχι μόνο τις διάφορες πτυχές του παιδιού ως ατόμου και του περιβάλλοντός του, αλλά και τη διαχρονική-εξελικτική τους διάσταση. Ως παιδοψυχίατροι, οφείλουμε να ενσωματώσουμε στην επαγγελματική φαρέτρα μας τη συνεκτίμηση τόσο εσωτερικών όσο και διαπροσωπικών διεργασιών. Στο πλαίσιο αυτό, ιδιαίτερη αξία έχει η εκτίμηση του πλαισίου, του χρόνου, και των διαπροσωπικών διεργασιών σε αλληλεπίδραση με τους εσωτερικούς. Επιπλέον, έχοντας παιδοκεντρική και οικογενειο-κεντρική προσέγγιση, χρειαζόμαστε μια συστηματική πρακτική για να εξετάζουμε τις οικογένειες και τα παιδιά ως μέρος αυτών. Εκτός από βασισμένες σε αποδείξεις πληροφορίες και κλινικές δεξιότητες, χρειαζόμαστε κάποια ώριμη στάση, ώστε πρόθυμα να χρησιμοποιούμε τις γνώσεις και τις δεξιότητές μας. Αυτή η στάση μπορεί να ξεπεράσει τους τέλειους επαγγελματικούς αλγόριθμους, ενσωματώνοντάς τους στην κλινική πράξη. Συνεπάγεται επίσης την οριοθέτηση μιας λογικής στην παρόρμηση που μπορεί να υπάρχει για να αλλάξουμε τα παιδιά και τις οικογένειες. Στην πραγματικότητα, πολλά παιδιά με αναπτυξιακά και συμπεριφορικά προβλήματα έχουν ανάγκη όχι τόσο προσπαθειών για βελτίωση, αλλά κάποια βοήθεια για να ζήσουν και να αναπτυχθούν παρά την αναπηρία τους. Η ενσωμάτωση του τρόπου με τον οποίο ασκείται η Παιδοψυχιατρική σε διαφορές χώρες είναι πολύτιμη, και όχι μόνο για την περαιτέρω ανάπτυξη της Παιδοψυχιατρικής ως θεωρία και πράξη, αλλά για την εξυπηρέτηση της διεθνούς συνεργασίας και στήριξης η οποία στον χώρο μας βρίσκεται σε εμβρυϊκό επίπεδο.
Λέξεις-κλειδιά: Παιδοψυχιατρική, Συνέχεια, Παιδοψυχίατρος, Επαγγελματική ταυτότητα, Ολοκλήρωση
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ, 24(3), 213-216, 2013 - Γενικό άρθρο